Hüseyin MÜMÜNKöklerime dönerken

Bir ömür boyu geçirdiğim
Yılların ötesinde
Her günün bilânçosu
Acısıyle tatlısıyle
Hep hayat öykülerimin göftesinde

Seviniyorum, ağacımın meyvelerine
Yeşilleşen, filizleşen dallarına
Üzülüyorum, yaşlanan ve kuruyanlarına

Yoksa, benim, o koca ağaç
Köklerim, sapasağlam geçmişte
Dallarım kurusa da ara ara
Bir Rodop dağının eteğinde işte
Benim de köklerim, olsada talihi kara kara
Bu köyden, bu evden başlar

Anılarım yeşilleniyor nedense
Köyümün özlemi içinde
Ondan uzak durmanın
Azabını taşıyorum bilincimde

Yoksul çocukluğum geliyor aklıma
Birbirine ekli taş duvarlı evimizin
Yosun tutmuş basamak taşları
Kofa dolusu attığımız yağmur suları
O isli kandilimiz ocak başında
Küçük pençereli alçak alçak odalar, aralıklı kapılar
Dolaşırken herbirinin yüksek eşiğinde
Bir köşede meleşen kuzular, diğerinde- piliç yavruları
Böyle yetişmişim işte çocukluğumun beşiğinde
Bahtsız yılların ötesinde

Köyümün özlemi içinde
Hep vakit yokluğu bahanesi
Ondan uzaklaştırırken beni
Akıp geliyorum işte
Sessiz bir ırmak gibi
Yüreğimde daima
Yaşatmak için seni...
N'olur, önce " Gökçe pınar'ın"
Berrak ve yumuşak sularından su içeyim bardak bardak
"Çalılık" tepesinde yeşil çam ve meşelerini
Okşayayım yaprak yaprak
"Şarlıyan" deresine bakayım biraz
Akarken köpüklü suları beyaz beyaz
"Düzlen" tarlasına gideyim
Katran kokulu tütünüyle
Avuçlarımı doldurayım toprak toprak

Sana dönüyorum hasret ateşiyle
İzlerimi ararken çamurlu yollarda
Anla ki,
Seninle başlar mutluluğum
Seninle de bitecek...